we zullen maar meteen met de deur in huis vallen ..... het gaat nog steeds erg goed met mij.
Ik denk vaker bij mezelf "knijp me eens", of laat ik nou niet te hard van stapel lopen want wie weet gaat het nog een keer tegenvallen. Voorlopig echter, valt er helemaal niks tegen. Helemaal niks!
Vanochtend mijn eerste fysio afspraak gehad. Het verhaal verteld. Het wordt me steeds duidelijker dat de omgeving ernstig (ik schrijf ernstig omdat ik dat ook zo bedoel) meegeleefd heeft. En positieve berichten op whatsapp (je typt nu wel snel zeg) of positieve gesprekken via de telefoon, ze staan in schril contrast met een persoonlijke ontmoeting.
Wie mij gezien heeft in de weken voorafgaand aan de ingreep, weet dat ik op de "hoogtepunten" zowat uit mijn stoel kwam shaken. Hoe maak ik dat duidelijk voor degene die dat niet heeft gezien of zich daar geen beeld bij kan maken . . . . simpel, soms (vooral op kantoor) was ik mijn stoel wel eens kwijt terwijl ik die toch nodig had, snap je? Nee? Nou, ik zat in enen op de grond. Stoel een meter of wat achter mij, ik krampachtig trachtend te doen of er "niks" aan de hand was en fluit-fluit-fluit over tot de orde van de dag. Dat ongeveer.
Vanochtend bij de fysio therapie ging het in feite precies zo, men kent mij als iemand die dyskinesie heeft, in behoorlijk heftige mate. Vanochtend was de eerste reactie "ik zie rust". Dat was het moment waarop het voor mij duidelijk werd dat "hoe goed je het ook uitlegt", "hoe nauwkeurig je blog ook in elkaar steekt", je moet het zien om het te geloven.
Tis nie anders, ik ken d'r verder ook weinig meer van maken.
Overigens merk ik langzaamaan wel dat de operatie-boost nu afneemt. Allemaal voorspeld en besproken, dus wat mij betreft nog steeds ok. En zoals gemeld, de 22e wordt de stimulator aangezet.
dus nog een weekje of wat in deze toestand en dan ..... crescendo voorwaarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten