Revalideren, oftewel üben, üben, üben

Goede morgen allemaal,

Ik ben weer thuis, heb na twee mindere nachten met weinig slaaprust in het ziekenhuis, weer ‘s ouderwets echt doorgeslapen. 

De vrachtwagen die bovenop mijn knie stond op woensdagochtend is er vanaf . En, er is niets voor in de plaats gekomen. Ik heb me een zak medicatie mee naar huis gekregen (van paracetamol tot maagbeschermers tot trombose spuitjes en morfine) waarvan die laatste alleen indien nodig moet worden genomen. Die zal ik zo meteen eens in kaart gaan brengen en tussen (of met) mijn overige Parkinson medicijnen gaan plannen. 

Over twee weken, 7 november, gaan de hechtingen eruit. Misschien in een keer, misschien doen ze dat om-en-om. Om-en-om???? Ja, iemand die bekend is met hechtingen zal het wel hebben geraden. D’r zitten zo’n dertig nietjes (zeg maar gerust NIETEN) in mijn been. Een xylofoon is er niks bij. En nee, ik ga er geen foto van plaatsen. Je komt maar kijken. “Komt dat zien komt dat zien, vanaf 30 oktober als de pleister eraf gaat tot 7 november eenmalig en absoluut uniek .... de ritssluiting Gerlach’s knie”. De koffie staat klaar.

En nu, rustig (!!!!!) revalideren! Zoals in het onderwerp staat “üben”, “üben”, "üben"  maar wel overdacht. Lilian heeft strikte orders gekregen. Nee, geen adviezen maar orders! Rem hem af als ie te ver gaat. Temporiseer! Dus, ook hier moet ik grenzen bewaken en niet denken dat ik wel terug wordt gefloten als ik te ver ga .

Dat terugfluiten, dat gebeurt wel, maar dan heb je de grens al gepasseerd. 

Wordt een gezellige boel bij ons thuis hahaha, nee ff-kes serieus, ik ben een redelijke drammer en wil(de) altijd vooraan lopen maar wat zullen we zeggen..... "wijsheid komt met de jaren"? Duurt ff-jes, zo'n 58 jaar, maar "dat kump wel good“! 

tot blogs! Gerlach

Knie-operatie

Hoi lieve blog lezers, 

Wat destijds is begonnen als een blog om iedereen te informeren over de voortgang van een herstel na de DBS operatie, is inmiddels een heel verhaal aan het worden. 

Vandaag even kort informeren over de knie. Gisteren is er een nieuwe knie rechts geplaatst. Een relatief korte ingreep van normaal gesproken en uur, zo is mij verteld. Bij iemand met een DBS systeem, ik dus 😜, is dat vanwege de toegepaste techniek voor het dichtschroeien van de bloedvaten (komt ie voor de medici, ze mogen geen monopoliare coagulatie maar ze moeten er bipolaire variant gebruiken) iets langer... anderhalf uur. Ik had geen idee wat dat inhield tot gisteren (want nog niet tegenaan gelopen dus nog niet opgezocht.....) maar met monopolaire huppeldepup heb je een hoger vermogen waardoor de vaten sneller dicht zijn. Duurde dus iets langer. 

Ik was, waarschijnlijk omdat ze een ruggenprik hadden toegepast, redelijk snel van de recovery afgehaald en werd verplaatst naar de afdeling. In het Zuyderland, jajajajajaajja zijn dat allemaal 1 persoons kamers, Oost 33 kamer 27 is de mijne voor vandaag en morgen. 

Enfin, de ruggenprik, dat beviel best. Enige punt is dat jezelf allang weer "bij" bent terwijl de benen aanvoelen als buitenproportionele "blubberbatse". Hebben jullie er al een beeld bij? Ik bedoel benen die zo groot en dik aanvoelen dat die niet bij de rest van mij passen 😂😂. 

Dat gevoel ebt weg wees gerust, nu heb ik het gevoel dat er een vrachtwagen bovenop geparkeerd staat. Blubberbatse of vrachtwagen... hmmmmm. Verwacht van mij geen uitspraak, hihihi. 

Zometeen eerst goed ontbijten en daarna fysio. 

“Sjeng geit weer aon de geng”.

Bedankt voor alle belletjes, Facebook aanmoedigingen en WhatsApp "hart onder de riem" stekende berichten die jullie hebben gestuurd, zoals 👍🏻🤲👊 heel veel🍀 en ook 😘😊

Groetjes, Gerlach 

op naar versie 2.0 .......

Het is oktober 2018, mijn laatste maand bij NGA en het is zowat de hele maand afscheid nemen. Iedereen wil er zijn of haar aandacht aan geven, en dat is erg lief! Dat voelt goed en uiteindelijk, klinkt misschien raar vanuit mijn "pen", het maakt het loslaten wel een stuk gemakkelijker. 

Ik ben een "mensen - mens" zoals ze dat noemen en hoewel ik de laatste 5 jaar met de Nederlandse tak van NGA weinig van doen had, ja mijn salaris werd van daaruit overgemaakt, ben ik 8 jaar geleden wel in diezelfde Nederlandse tak begonnen. En alle collega's in het Eindhovense maakten het heel gemakkelijk voor mij om destijds die stap te zetten. 

Maar we waren bij het loslaten. Ik heb het vermoeden dat is tegen het einde van dit jaar pas alle plichtplegingen achter de rug zijn. Is dat erg? Helemaal niet........... nou inmiddels niet meer moet ik eerlijkheidshalve zeggen. Ik keek er tegenop in het begin. 

Nu, bijna halverwege, heb ik ook dankzij het bestuur van het Parkinson café Sittard Westelijke Mijnstreek, een verdere invulling aan "Gerlach 2.0" gegeven. Ik heb mijn verhaal, dit blog, in een presentatie gezet en vertel mijn verhaal in ongeveer een uur aan al degenen die het willen horen. Dat gaat me goed af, als ik dat van mezelf mag zeggen. Ook staat weer het nodige in de plannen over het benaderen van Yoppers. Had ik al verteld dat dit Parkinson patiënten zijn die voor hu 50e gediagnosticeerd zijn? Ja? Sorry ;-) 

Overigens vind ik, en daar sta ik niet alleen in, dit een arbitraire grens .. 50 jaar. Volgens mij, maar ik ben geen expert op dat gebied, heb je grofweg drie categorieën, hele jonge patiënten (kinderen of pubers, nog schoolgaand), jong volwassen patiënten (nog werkend evt met kinderen) en oudere patiënten (niet meer werkend, als er kinderen zijn, zijn ze zelfstandig). Iedere categorie kent zijn eigen vragen en problematiek. De nog schoolgaande student wil misschien meer informatie over "hoe de studie in te richten is", "welke opleiding sluit aan", "waar wordt hij/zij mee geconfronteerd" etc? Terwijl de jong volwassen patiënt doe fase reeds heeft afgesloten en zich afvraagt "hoe lang kan ik de druk op het werk nog aan", "wat als ik me straks ziek moet melden", "hoe gaat dat zo dadelijk met de opleiding van de kinderen" en ga zo maar even door. De oudere patiënt heeft dat ook al allemaal achter de rug (werd daar vermoedelijk niet in die mate mee geconfronteerd) en heeft vragen over "hoe regel ik een volmacht voor als het niet meer gaat", "is het verstandig een "bucket list te maken"... En voor net zoveel geld zit ik er compleet naast, maar om een 15 jarige (als voorbeeld) een Yopper te noemen die met vragen over werken en autorijden zit, dat gaat wel erg snel.

Waar waren we ook alweer, oh ja "loslaten". Ik heb inmiddels ook een "goodbye" - brief bij de werkgever verspreid waarop ik hele verrassende reacties heb gekregen. Van collega's die weten wat er speelt/speelde, maar ook van collega's die me (en ik hen) niet gekend hebben maar graag met me hadden willen werken. Is dat leuk of wat?

Ik had de intentie de brief ook op het blog te zetten maar de goede lezer heeft gemerkt dat ik nooit namen noem in een verhaal (ik geloof tenminste dat ik daar goed de hand aan heb gehouden) en zo'n goodbye brief die enerzijds gaat over mijn ziekte maar aan de andere kant ook beschrijft wat ik zoal bij de NGA heb meegemaakt is doorspekt met namen. Tricky, want je vergeet er geheid een paar te noemen maar zonder namen was mij te flets. Ik was een "mensen - mens", weet je nog..

Volgende week gaan we nog een weekje uitwaaien in Zeeland en de 23e oktober, had het volgens mij al eens gemeld, wordt er een nieuwe knie ingestoken. Iemand beloofde mij dat ik weer 18 zou zijn na afloop. Zal wel voor de knie gelden vrees ik.

groetjes, Gerlach