Het is oktober 2018, mijn laatste maand bij NGA en het is zowat de hele maand afscheid nemen. Iedereen wil er zijn of haar aandacht aan geven, en dat is erg lief! Dat voelt goed en uiteindelijk, klinkt misschien raar vanuit mijn "pen", het maakt het loslaten wel een stuk gemakkelijker.
Ik ben een "mensen - mens" zoals ze dat noemen en hoewel ik de laatste 5 jaar met de Nederlandse tak van NGA weinig van doen had, ja mijn salaris werd van daaruit overgemaakt, ben ik 8 jaar geleden wel in diezelfde Nederlandse tak begonnen. En alle collega's in het Eindhovense maakten het heel gemakkelijk voor mij om destijds die stap te zetten.
Maar we waren bij het loslaten. Ik heb het vermoeden dat is tegen het einde van dit jaar pas alle plichtplegingen achter de rug zijn. Is dat erg? Helemaal niet........... nou inmiddels niet meer moet ik eerlijkheidshalve zeggen. Ik keek er tegenop in het begin.
Nu, bijna halverwege, heb ik ook dankzij het bestuur van het Parkinson café Sittard Westelijke Mijnstreek, een verdere invulling aan "Gerlach 2.0" gegeven. Ik heb mijn verhaal, dit blog, in een presentatie gezet en vertel mijn verhaal in ongeveer een uur aan al degenen die het willen horen. Dat gaat me goed af, als ik dat van mezelf mag zeggen. Ook staat weer het nodige in de plannen over het benaderen van Yoppers. Had ik al verteld dat dit Parkinson patiënten zijn die voor hu 50e gediagnosticeerd zijn? Ja? Sorry ;-)
Overigens vind ik, en daar sta ik niet alleen in, dit een arbitraire grens .. 50 jaar. Volgens mij, maar ik ben geen expert op dat gebied, heb je grofweg drie categorieën, hele jonge patiënten (kinderen of pubers, nog schoolgaand), jong volwassen patiënten (nog werkend evt met kinderen) en oudere patiënten (niet meer werkend, als er kinderen zijn, zijn ze zelfstandig). Iedere categorie kent zijn eigen vragen en problematiek. De nog schoolgaande student wil misschien meer informatie over "hoe de studie in te richten is", "welke opleiding sluit aan", "waar wordt hij/zij mee geconfronteerd" etc? Terwijl de jong volwassen patiënt doe fase reeds heeft afgesloten en zich afvraagt "hoe lang kan ik de druk op het werk nog aan", "wat als ik me straks ziek moet melden", "hoe gaat dat zo dadelijk met de opleiding van de kinderen" en ga zo maar even door. De oudere patiënt heeft dat ook al allemaal achter de rug (werd daar vermoedelijk niet in die mate mee geconfronteerd) en heeft vragen over "hoe regel ik een volmacht voor als het niet meer gaat", "is het verstandig een "bucket list te maken"... En voor net zoveel geld zit ik er compleet naast, maar om een 15 jarige (als voorbeeld) een Yopper te noemen die met vragen over werken en autorijden zit, dat gaat wel erg snel.
Waar waren we ook alweer, oh ja "loslaten". Ik heb inmiddels ook een "goodbye" - brief bij de werkgever verspreid waarop ik hele verrassende reacties heb gekregen. Van collega's die weten wat er speelt/speelde, maar ook van collega's die me (en ik hen) niet gekend hebben maar graag met me hadden willen werken. Is dat leuk of wat?
Ik had de intentie de brief ook op het blog te zetten maar de goede lezer heeft gemerkt dat ik nooit namen noem in een verhaal (ik geloof tenminste dat ik daar goed de hand aan heb gehouden) en zo'n goodbye brief die enerzijds gaat over mijn ziekte maar aan de andere kant ook beschrijft wat ik zoal bij de NGA heb meegemaakt is doorspekt met namen. Tricky, want je vergeet er geheid een paar te noemen maar zonder namen was mij te flets. Ik was een "mensen - mens", weet je nog..
Volgende week gaan we nog een weekje uitwaaien in Zeeland en de 23e oktober, had het volgens mij al eens gemeld, wordt er een nieuwe knie ingestoken. Iemand beloofde mij dat ik weer 18 zou zijn na afloop. Zal wel voor de knie gelden vrees ik.
groetjes, Gerlach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten