Hoi,
Inmiddels kennen jullie mij redelijk goed........ denk ik 😋, een behoorlijk eigenwijs en daarbij redelijk ongeduldig personage die nog steeds denkt dat alles zo rap gaat als vroeger. En, en dat maakt het lastig, die ook nog een keer vind dat alles in werkelijkheid net zo snel moet gaan als dat voor mij zou kunnen gaan. Zijn jullie er nog?
Nog steeds bots ik ermee, stukje van mijn karakter hahahaha. Daar moet ik aan werken? Ik weet het niet, ben alweer 58 jaar jong, ik hoor het wel.
Zo botste ik ook regelmatig in het traject bij het UWV. Niet met het UWV zelf, zeker niet. Want ik ben keurig binnen de daarvoor afgegeven periode door hen geïnformeerd over de gang van zaken. Het lag meer, correctie, het lag enkel aan mezelf dat ik vond dat alles sneller (lees efficiënter) zou kunnen zijn gegaan. Maar, het proces kent nu eenmaal een aantal stappen die je moet doorlopen, en afhankelijk van de hoogte van de afkeuring (in procenten, dus uiteindelijk ook in geld) zijn er momenten waarbij een akkoord van hogerhand nodig is.
Daar waar de verzekeringsarts van het UWV al voorzichtig de verwachting manage-de dat ik hoogstwaarschijnlijk volledig arbeidsongeschikt zou worden verklaard, deed de arbeidsdeskundige dat nog eens voorzichtig over met "je hoort deze week iets van me, hoe langer je niets van me hoort hoe zekerder de kans wordt op 80-100% afkeuring". Hij veranderde de deadline, en hoe goed bedoeld ook ........ ik kan hier helemaal niets mee. Het aangeven van verwachtingen is iets dat zorgvuldig dient te gebeuren niet een "pappen en nathouden gebeuren". Ook al zit je keurig binnen de grote lijnen die voor het hele traject gelden. Geef mij dan geen verwachting dat je sneller kan terugkoppelen. Hoewel iedereen in dezelfde richting wijst, is er niemand die dat zwart-op-wit zet. En dan komt mijn karakter weer naar boven. Dat zal wel nooit veranderen, iemand zei laatst tegen mij "maar dan ga je ondanks toezeggingen dat besluiten eerder vallen er gewoon vanuit dat eea tot de laatste dag kan duren". Was het maar zo gemakkelijk. Enfin, na een weekend slecht slapen (de dagen ervoor waren ook niet allemaal denderend) krijg ik gisteren een bericht. De IVA status aan de WIA aanvraag is toegewezen.
Zoals de bedrijfsarts het terecht formuleerde "van alle slechte opties is dit de beste", zo zat ik er zelf ook in vanaf het begin. Je staat niet te popelen om afgekeurd te worden verre van dat, maar als je chronisch ziek bent en het gaat getoetst worden,,,,,,,,dan maar in één keer goed. Ik heb het niet voor het zeggen, gelukkig niet zou ik bijna stellen.
Nu heb ik alle stukjes van de puzzel en kan ik die afmaken en me richten op de nieuwe zaken (dat wordt heel veel Parkinson ... maar niet alleen dat).
Ik had gepland ergens in het najaar de voortuin op te knappen..... daar komt iets tussen, de knie..... dat gaat nu allemaal wat sneller gebeuren (we gaan met de herfst ook nog een weekje naar Zeeland). Geen schokkende dingen en mijn zwager komt me helpen. Maar volgende week uiterlijk de week daarop moet het af zijn. Gaat ook wel lukken. Vier boompjes eruit, deze week. Vlonders repareren/vernieuwen volgende week. Maas-keien opnieuw leggen met nieuw wortel doek. Volgende week. 'T is bij elkaar een 15 vierkante meter. Appeltje eitje. Ik voel mijn rug nu al 😁😁😎
Genoeg te doen, ik ga beginnen (zometeen eerst fysio, zei ik al dat de agenda weer volloopt 👍)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten