Revalidatie

Goede morgen,

Mijn revalidatie naar aanleiding van de "nieuw ingestoken knie" verloopt positief. Veel lopen, dat nu al veel beter gaat dan voorheen en ook steeds meer fietsen op de hometrainer. Rekken, strekken, enzovoorts.

Het opvoeren van het regiment aan oefeningen, meer krachtoefeningen toevoegen aan het programma, hebben de fysiotherapeut en ikzelf even in de ijskast gezet (ik liep na zo'n sessie laatst de rest van de dag krom, wist niet hoe ik moest gaan zitten, staan of lopen om ietsje minder ongemak te hebben). Ook hier geldt "kwaliteit voor snelheid".

Gestaag, met ups-en-downs gaan we richting de 10.000 stappen per dag......binnenkort maar een nieuw doel stellen

Ik ben niet ontevreden, 't is nu 5 weken geleden allemaal vervangen. Op 10 december terug voor controle, of ik dan weer auto mag rijden? We zullen het dan horen.

groet, Gerlach

time to say goodbye

hi all,

I've decided to publish, anonymised, the farewell note I left a my employer's, after all. Why? Because it had quite an impact and showed me what a fine bunch of friends I have (yes, deliberately in present tence 😃). This for me made it easier to let go, close one door and opening the next.

I left out the names, which went wrong yesterday .... (GDPR 😉). Nevertheless, enjoy.

cheers, Gerlach

Time to say goodbye....

As a couple of you know already I will be leaving NGA soon because my illness made it more and more difficult to keep up the pace.

In the summer of 2009 I was diagnosed with Parkinson’s. My first reaction was one of disbelief, “come on you’re making a mistake” or “this can’t be true”. But it was true. Medication was prescribed, which I didn’t want to take at first, but you learn quickly when you’re in a situation that calls out for those damn pills.

Gradually, slowly (!) I came to terms with this new situation and started the medication. Regular checkups were in the calendar every three months to monitor the progress and see whether medication needed adjusting. In those 15 minutes as a patient you needed to inform them of the “strange situations you got caught up in”, leaving something out was “a missed opportunity”. So, I kept track of what seemed good and bad in the way that I felt, that helped the neurologists to assess the condition a bit. It’s almost keeping a medical diary.

Technology progresses in the last couple of years dramatically. Nowadays smartwatches are being tested to register for 23 hours (the 24th hour of a day is used to upload the data to the medical center) of a day the condition of a patient. If they can monitor heart-beats and steps well they can monitor almost everything. It’s a matter of how that data is being interpreted that’s being one of the main challenges.

In 2010 --------------- (in those days responsible for Operations in the Netherlands) was looking for a manager who could take on the responsibility of a part of the CIAN organization that NGA took over from Randstad. It was Philips on one side and the rest (in total around 10 clients of which ASML is one name well known in NGA) which would be my “cup of tea”. All colleagues in Eindhoven made it easy for me to come back to NGA(rinso).

My Parkinson’s however progressed over the past 4 to 5 years. When I re-joined NGA back in 2010, I could work my way around Parkinson’s easy, I became an expert in hiding symptoms. But that, over time, became more and more difficult.

As years passed by, I think somewhere in late 2013 or early 2014 it must have been, it was in a meeting with my manager, we came to the conclusion that due to Parkinson’s, my position as a Service Delivery Director wasn’t sustainable. It wasn’t giving me the possibility to recuperate and let’s face it, in the end it wasn’t ok for the customer and NGA as well. “We should be prepared and seek other options”, we set ourselves some goals! In the same period, we were implementing DSM in the Netherlands. After a very stressful period from April 2014 to August 2014 together with fine colleagues in Granada like ---------------, ---------------, --------------- and lots of other fine colleagues we brought DSM live. A period in my working career I will never forget.

As said, after DSM was live, I stepped down as a Service Delivery Director and joined SDAC were I met ---------------. Despite all good intentions to start working on standard global payroll processes, --------------- hooked me up with our Third-party payroll providers. Soon we were with five of us, --------------- in APJ, --------------- and me in Europe, --------------- in the Americas, and we had --------------- supporting us from a technical-perspective.

To bring structure in the chaos of working with TPV’s --------------- was asked to set up an organization which is currently known as VPS. Lots of procedures and standards have been setup. And with the assistance of the ELT and senior management, we accomplished a lot. The progress that the team made in dealing with escalations is awesome.

In the meantime, every day I noticed that Parkinson’s was still there, becoming more and more a burden. Keeping structure, to use the word, was a mess. Seeking structure which I needed badly, in the job I was in was …………… almost a mission impossible. There wasn’t a day anymore where at the end I hadn’t been facing regular off (rigidness) and on (dyskinesia) moments. I couldn’t go out for an hour’s walk anymore, cycling was ok, but the rest <beep>. My world was becoming very small. Something needed to happen.

Together with the neurologist we concluded that we came to a point were medication would no longer bring enough relief to keep on going on. I was signed up for a DBS operation in 2015. DBS, in laymen’s terms, brain surgery to implant electrodes in the brain to manage the Parkinson’s side effects. There was a waiting list of 16 month in those days. So, in November 2016 I had the DBS operation upcoming and I would be, as I thought back in those days, out of business for 2 or 3 months. Very quickly ---------------´s name was mentioned, and she took up the challenge being my replacement. Now, almost two years further down the line, --------------- and all VPS colleagues are still doing an extraordinary job and I am still out.

I’ll be, moving forward, devoting a lot of my time to Parkinson’s to create awareness on one side and to take a role in new treatments of whatever kind the universal hospitals all over the globe come up with. A lot of research is done, and in many cases Dutch scientists are involved. My mission is to get a foot between the door. For those who worked with me know that I can be successful in getting that foot between the door.

I will be closing off in a short while but not without saying THANK YOU, to each one of you and a special thank you goes to
● ---------------, for his personal touch, for giving me the opportunity to work with the TPV’s
● --------------- for re-hiring me in 2010 and her support
● --------------- for being a friend and colleague already for 32(!) years, and for the persistence he had when I had doubts about re-joining NGA
● ---------------, for his unconditional and continuous support and empathy
● ---------------, ---------------, ---------------, --------------- and --------------- for the #oneteam-spirit in the management team of VPS, thanks guys
● The whole “Eindhoven”-crew for your support, especially --------------- with her expert knowledge on WIA-cases.
● And last but certainly not least “the VPS family”, you guys are awesome!

Take care, “gonna” miss you all! I’ll be medically retiring in November 2018. For those who like to keep in touch, you can find me at abc.xyzemail.com

My story (in Dutch): gerlachroomans.blogspot.com

Updeetje

Goedemiddag,

Zijn we weer met een kort knie updeetje. Binnen loop ik zonder krukken, buiten met nog maar eentje. Voorzichtigheid blijft gebode,maartoch. Buigen van de knie gaat nog steeds goed. Is nog altijd ruim 90 graden. Strekken gaat ook, compleet recht, hahaha😋. De oefeningen krijgen een steeds meer kracht genererend karakter. 

Vanwege de balans problemen die Parkinson met zich medebrengt, geldt meer dan ooit OPLETTEN! Kwaliteit gaat voor snelheid.

Deze week zijn de hechtingen, de nietjes, eruit gehaald. Eerlijk? Er zijn leukere dingen,  maar we hebben het achter ons.

Volgende uitdagingen zijn kracht opbouwen met behulp van gewichten aan het been, buiten lopen op naar zero krukken en........normaal traplopen. Niet twee treden tegelijk, maar uiteindelijk wel met een "dribbeltje" naar beneden 😜

Later !

Revalidatie ............ en einde werkzame leven

hoi blog-volgers,

Inmiddels zijn we ruim een week verder met de revalidatie, en ik moet zeggen het gaat goed. Het gaat heel erg goed. Sinds afgelopen maandag loop ik binnenshuis niet langer op 2 krukken maar mag ik er 1-tje laten staan.

De pleister is er afgelopen dinsdag afgegaan en de wond is rustig gebleven.

Mijn parkoertje buiten is van een wandelingetje van 5 minuten inmiddels gegroeid naar bijna een half uur.

De fysiotherapeut komt twee keer per week aan huis om te checken, te oefenen en het gamma aan oefeningen uit te breiden. Gisteren was hij er weer en we gaan voorzichtig op de hometrainer fietsen. Hij heeft ook gecontroleerd hoever de knie te buigen is, al meer dan 90 graden!

Volgende week gaan de nietjes eruit. Kortom hier zit wat dat betreft een tevreden man (en ook een tevreden familie)

Met betrekking tot mijn dienstverband is eea nu voorbij, nou ja voorbij, ik moet nog definitief ontslagen worden en er moeten nogal wat plooitjes richting verzekering worden glad worden gestreken. In feite lag dat meer aan onduidelijke communicatie vanuit de verzekeraar dan aan iets anders. Daar zijn we gisteren na zes (!) weken jagen achter gekomen. Beter laat dan nooit, maar de ergernis ………………

Als je weggaat bij een werkgever dan kun je dat op drie manieren doen (denk ik):

1. Je maakt zelf de keuze te vertrekken, gemakkelijk. misschien geeft de werkgever nog tegengas, maar je hebt het zelf in handen, 't is jouw keuze en uiteindelijk is iedereen erbij gebaat dit af te ronden (heb ik meegemaakt in 2006)
2. De werkgever maakt de keuze voor jou, heel vervelend voor je, daarvoor ben je niet begonnen jaren geleden. Je geeft zelf tegengas omdat je de vergoeding wil verhogen. Maar uiteindelijk geldt dat iedereen erbij gebaat is (en hoewel het zuur is ook jijzelf) e.e.a. af te ronde
3. Niemand maakt de keuze, je wordt ziek en wordt afgekeurd. Da's een lastige. Er is geen echte deadline waarop e.e.a. afgerond moet worden. De  belangen en de prioriteiten liggen merkbaar/voelbaar anders. En ondertussen zit je ziek thuis, je af te vragen of alles geregeld is, welke bedragen er straks betaald zullen gaan worden, enz. Na zes weken jagen komen we er gisteren achter dat:

• Alles geregeld is
• Dat de verzekeringsmaatschappij nog niet met mij mag overleggen omdat ik formeel nog in dienst ben

Waarom, vraag ik mij af, waarom heb ik uren aan de telefoon gehangen om dat nu pas te horen……………..enfin, eind goed al goed, toch? Gelukkig weten we het nu.

Uit dienst, zucht. Pensionado, niet helemaal juist. Rust, ja en vele nieuwe uitdagingen!