UWV traject en verder

Hoi,

Inmiddels kennen jullie mij redelijk goed........ denk ik 😋, een behoorlijk eigenwijs en daarbij redelijk ongeduldig personage die nog steeds denkt dat alles zo rap gaat als vroeger. En, en dat maakt het lastig, die ook nog een keer vind dat alles in werkelijkheid net zo snel moet gaan als dat voor mij zou kunnen gaan. Zijn jullie er nog?

Nog steeds bots ik ermee, stukje van mijn karakter hahahaha. Daar moet ik aan werken? Ik weet het niet, ben alweer 58 jaar jong, ik hoor het wel. 

Zo botste ik ook regelmatig in het traject bij het UWV. Niet met het UWV zelf, zeker niet. Want ik ben keurig binnen de daarvoor afgegeven periode door hen geïnformeerd over de gang van zaken. Het lag meer, correctie, het lag enkel aan mezelf dat ik vond dat alles sneller (lees efficiënter) zou kunnen zijn gegaan. Maar, het proces kent nu eenmaal een aantal stappen die je moet doorlopen, en afhankelijk van de hoogte van de afkeuring (in procenten, dus uiteindelijk ook in geld) zijn er momenten waarbij een akkoord van hogerhand nodig is.

Daar waar de verzekeringsarts van het UWV al voorzichtig de verwachting manage-de dat ik hoogstwaarschijnlijk volledig arbeidsongeschikt zou worden verklaard, deed de arbeidsdeskundige dat nog eens voorzichtig over met "je hoort deze week iets van me, hoe langer je niets van me hoort hoe zekerder de kans wordt op 80-100% afkeuring". Hij veranderde de deadline, en hoe goed bedoeld ook  ........ ik kan hier helemaal niets mee. Het aangeven van verwachtingen is iets dat zorgvuldig dient te gebeuren niet een "pappen en nathouden gebeuren". Ook al zit je keurig binnen de grote lijnen die voor het hele traject gelden. Geef mij dan geen verwachting dat je sneller kan terugkoppelen. Hoewel iedereen in dezelfde richting wijst, is er niemand die dat zwart-op-wit zet. En dan komt mijn karakter weer naar boven. Dat zal wel nooit veranderen, iemand zei laatst tegen mij "maar dan ga je ondanks toezeggingen dat besluiten eerder vallen er gewoon vanuit dat eea tot de laatste dag kan duren". Was het maar zo gemakkelijk. Enfin, na een weekend slecht slapen (de dagen ervoor waren ook niet allemaal denderend) krijg ik gisteren een bericht. De IVA status aan de WIA aanvraag is toegewezen. 

Zoals de bedrijfsarts het terecht formuleerde "van alle slechte opties is dit de beste", zo zat ik er zelf ook in vanaf het begin. Je staat niet te popelen om afgekeurd te worden verre van dat, maar als je chronisch ziek bent en het gaat getoetst worden,,,,,,,,dan maar in één keer goed. Ik heb het niet voor het zeggen, gelukkig niet zou ik bijna stellen.

Nu heb ik alle stukjes van de puzzel en kan ik die afmaken en me richten op de nieuwe zaken (dat wordt heel veel Parkinson ... maar niet alleen dat).

Ik had gepland ergens in het najaar de voortuin op te knappen..... daar komt iets tussen, de knie..... dat gaat nu allemaal wat sneller gebeuren (we gaan met de herfst ook nog een weekje naar Zeeland). Geen schokkende dingen en mijn zwager komt me helpen. Maar volgende week uiterlijk de week daarop moet het af zijn. Gaat ook wel lukken. Vier boompjes eruit, deze week. Vlonders repareren/vernieuwen volgende week. Maas-keien opnieuw leggen met nieuw wortel doek. Volgende week. 'T is bij elkaar een 15 vierkante meter. Appeltje eitje. Ik voel mijn rug nu al 😁😁😎

Genoeg te doen, ik ga beginnen (zometeen eerst fysio, zei ik al dat de agenda weer volloopt 👍)

Het gewone leven gaat ook verder

Het gewone leven gaat ook door ………………. de knie

Weten jullie nog, die dikke knie? Hij is niet meer zo dik als op de foto hierboven, maar klachten zijn er dagelijks.

Vanmiddag ben ik bij orthopedie geweest, en er wordt zoals de orthopedisch chirurg zei "een nieuwe knie ingestoken". Op de foto gaf ten opzichte van begin dit jaar geen verbetering te zien. Nou, dan ga je het gesprek aan met de chirurg, wat is het beste om te doen en zeker ook wat wil ik zelf.

Ikzelf wil gewoon weer eens een uur of zo klachtenvrij bewegen. Wat daarvoor nodig is, kweetnie, een spuit iedere maand, pillen, snijden, vertel maar.

En dat heeft ie gedaan, in feite is het heel simpel:

·         Als Parkinson patiënt moeten we je in beweging houden

·         Een prothese gaat een bepaalde tijd mee

·         Als die tijd om is, kun je die prothese (of delen daarvan) vervangen

·         Eigenlijk is een spuit of pillen "pappen en nathouden"

Nou, was mijn reactie, dan gaan we voor vervanging. Het aspect dat ik in beweging moet blijven, daar zit nu de rem op, vertelde ik hem. Ik fiets wel, zie vorig blog 😉, maar als ik 's-avonds een blokje om wil gaan dan is dat maximaal een kwartier. Da's niet heel erg veel, toch? En ik hoef geen marathon meer te lopen, 1 keer gedaan onder het mom van "dan weet ik hoe dat is", maar dat hoeft echt niet.

Ok, en nu dan, vroeg ik. Hoe gaan we verder. Naïef als ik was dacht ik dat ik nog wel eens een tijd zou moeten wachten voor het vervolg. Integendeel, het is dat ik het thuisfront even tussen de bedrijven heb kunnen bellen, maar alles staat al gepland. Eind september, de 26^e, moet ik eerst naar de fysiotherapie voor een testsessie met krukken (even de familie-krukken, we hebben thuis bij mijn ouders zo'n set staan naar aanleiding van een paar ski incidenten uit onze jeugd) en anesthesie. Na de herfstvakantie, op 23 oktober as gaat die knie erin worden gestoken.

Weer iets om naar uit te kijken/van te herstellen,

Groet Gerlach

Bike4Parkinson 2018

Hoi,

Vorig weekend was het zover, Bike4Parkinson 2018 ging van start. Wat een happening was dat!

Het begin de avond ervoor al. Vanuit mijn werkgever hadden we het Bike4Parkinson event op de kalender van de personeelsvereniging gezet. Voor de deelnemers die zich hadden opgegeven zou ook een overnachting in de omgeving Valkenburg geregeld worden. Bij PV-uitjes geldt bij ons dat de "voorpret" voor een evenement al het halve plezier is. Met z'n allen, in totaal zullen we met 13 collega's en partner mee gaan fietsen, op naar Valkenburg. 

Er werd een tafeltje voor 4 personen geboekt bij een goed restaurant in het centrum. Er had in feite niets besproken hoeven te worden want de afspraak was dat iedereen voor zijn eigen "natje en droogje" zou zorgen. Aankomsttijd was immers vanwege uiteenlopende redenen niet vooraf te geven. Maar, conform het verhaal van de vier kleine negertjes zaten we binnen korte tijd met 13 personen aan tafel. Erg gezellig, eerlijk waar.

De volgende ochtend vroeg op, ontbijt werd speciaal voor ons om half acht klaargezet. Na het ontbijt richting Cauberg voor de start. 

Onder een heerlijk zonnetje zijn een dikke 500 fietsers van start gegaan, verdeeld over 4 afstanden, 30 km, 60 km , 100 km  of 160 km. Wij waren (met familie, vrienden en collega's zo'n 18 man sterk) op alle afstanden vertegenwoordigd.

Ik had me beter voorbereid dan vorig jaar (zei ook mijn thuisfront) en dat hielp enorm. Als liep heel voorspoedig totdat we bij helling nummer 8 kwamen, de Fromberg. Daar schoot de kramp ineens in mijn been, kon in één klap het rechter been niet meer gebogen krijgen. En fietsers weten dat je dan snel stilstaat. Pas op de plaats gemaakt, even goed verzorgd want we waren nog niet bij de finish.

Uiteindelijk hebben we allemaal, ook ikzelf met de kramp die gelukkig verder is weggebleven, de finish boven op de Cauberg fietsend gehaald. Eén groot feest dat boven op die Cauberg dat nog groter werd toen de twee teams (Gijs en Ed) binnenkwamen. Deze twee kanjers hadden ook een sponsor pagina opgezet en brachten daarmee een kleine € 40.000 binnen. Alle sponsor pagina's bij elkaar, en 

 jullie hebben via de mijne ook gesponsord, brachten het mooie bedrag van € 75.000 bijeen. Fan-tas-tisch.

En ik blijf enthousiast, dus volgend jaar ga ik weer. En met mij veel van mijn mede-fietsers ook weer. 

groet, Gerlach