hoi,
WIA aanvraag .................. hmmpfffffffffffff, nou komt het dichtbij. Een paar weken geleden kreeg ik een brief van het UWV omdat ik me bijna twee jaar geleden ziek ben gemeld. Of ik maar even een WIA aanvraag wilde indienen.
Je krijgt daar een week of vier de tijd voor, da's ruim voldoende daar niet van. Maar het is weer zo'n stap naar "niet meer of minder werken", misschien zelfs "nooit meer werken", wie het weet mag het zeggen. Vorige week is alles opgestuurd en nu is het wachten op een uitnodiging voor een gesprek bij het UWV. Beetje afhankelijk van de termijn die nodig is om tot een besluit te komen, zal het volgende blog daarover gaan.
In het vorige blog heb ik verteld over de activiteiten waar ik me op ga richten in de toekomst want dat de dagelijkse invulling anders zal worden dat is zo goed als zeker. Langzaamaan ben je jezelf aan het voorbereiden op die nieuwe situatie. Waar ik voor de operatie wel had gehoord over het Parkinson Café en wat je daar aan informatie kan halen, ben ik nu lid van het bestuur van het Parkinson Café Westelijke Mijnstreek, aandachtspunt, als het aan mij ligt, de "Yoppers". En we waren aan het kijken in hoeverre er naast zo'n Parkinson Cafe een lotgenoten groep zou kunnen worden opgezet. Ik vind dat nog altijd een lastige. Lijkt er zo dik op te liggen dat mensen er met de haren worden bijgesleept. En dat gaat niet werken.
Toevallig vandaag nog gemerkt.
Via de Parkinson verpleegkundige kwam de vraag of ze mij mocht koppelen aan een Parkinson patiënt die met vragen rondliep over een DBS ingreep. Of ik vanuit mijn ervaring eens een gesprek wilde hebben, of deze patiënt mij mocht mailen/bellen om zo meer te weten te komen. "Tuurlijk mag er contact worden opgenomen", was mijn reactie. Dat antwoord was al van een aantal maanden geleden, en dit weekend (ik had er helemaal niet bij stilgestaan) kreeg ik de vraag of ik nog steeds bereid was mijn verhaal te vertellen....weer "Tuurlijk wil ik dat". Zo gezegd, zo gedaan. Goed gesprek gehad, en mijn verhaal verteld. Mijn ervaringen op tafel gelegd. De goede dingen en de wat minder goede dingen ook. Weet je wat zo fijn is? Het is mijn verhaal, ik kan onvoorbereid het gesprek ingaan want alles klopt immers. Ik hoef geen DBS operatie te verkopen zal ik maar zeggen.
Ook hier was weer duidelijk dat als de Parkinson patiënt, of welke chronisch zieke patiënt dan ook, er niet aan toe is, het ook niet zoveel zin heeft eea te forceren. En als ie eraan toe is, komt ie wel. Is mij ook zo vergaan, toch? Ik was een echte struisvogel als het erop aankwam.
Daarnaast ben ik druk aan het trainen, ook met de warme dagen die we hebben gehad (en nog gaan krijgen...) voor de fietstocht "bike4parkinson". Mijn streefbedrag dat ik voor mezelf had gesteld heb ik mede dankzij gulle giften van familie, en vrienden gehaald. Allemaal super super bedankt daarvoor. We gaan met een groep van zo'n 19 mensen (bestaande uit collega's, hun partners, familie, mede parky's en professionals van FysioVision) de tocht volbrengen. Er is zelfs iemand die 160 km gaat fietsen! Een paar doen de 100 km, het gros doet 60 km en er zijn een aantal deelnemers in onze groep voor de 30 km tocht. Voor de goede orde, we hebben geen eenduidig tenue (daar zijn we aan te herkennen hahaha).
Terug naar waar ik mee ben begonnen. De WIA aanvraag, een stap die genomen moet worden. Zo is de wet, zo zijn de regels en zo wordt dat gedaan. Het hoort erbij. Ook daar kan ik weer een hoop van leren. Laat ik het nou eens van die kant benaderen.
tot blogs, zoals gemeld, dan mogelijk met de uitkomst van het UWV. Benieuwd? Ik in ieder geval wel :-D
groetjes, Gerlach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten