hoi,
Het blijft een wonderbaarlijk gebeuren, "nee" zeggen. Thuis tegen de kinderen lukt dat redelijk vanzelfsprekend. Soms wordt er tegengas gegeven en dan volgt de vraag "welk deel van nee is niet duidelijk", klaar. Het "nu even niet" gevoel kent iedereen wel denk ik. Maar "nee" zeggen op het werk is om een of andere reden een apart iets.
Op dit moment (juni 2017) zit ik in een rollercoaster op het werk. Het blijkt dat Parkinson mijn vermogen om in het arbeidsproces deel te blijven nemen, beperkt. Daar waar we vroeger (dan spreek ik over de tijd dat de diagnose werd gesteld, juli 2009) best nog wel eens flinke dagen konden draaien als het echt moest gaat dat nu niet meer. Vroeger, als je een sales-pitch aan het voorbereiden was, dan was het wel eens noodzakelijk om "de nacht door te halen, pizza op tafel en gaan met die banaan". Met zijn allen een resultaat neerzetten was het devies. En wat was het dan kicken als het lukte, als je de klant kon overtuigen, dat was de kers op de bekende taart.
Die tijd ligt achter me, aan de ene kant helaas omdat het zoals ik aangeef een geweldige kick geeft als zo'n monsterinspanning tot een goed resultaat leidt. Aan de andere kant, Parkinson is progressief, gaat niet over en zal je functioneren gaan beïnvloeden. Vroeg of laat ben je aan de beurt!
Nou heb ik al een heleboel opgeschreven op mijn blog over mijn situatie en pas de laatste maanden is daar een teneur te bespeuren dat ik moet gaan onderkennen dat het misschien wel niet meer gaat in de huidige functie. In feite ben ik als je het achteraf bekijkt, als een aantal jaren met dat proces bezig.
Medio 2015 werd mij een functie aangeboden om een groep/team binnen ons bedrijf op te zetten die alle zaken rondom de salarisafrekeningen van medewerkers bij onze internationale klanten in die landen waar de klant maar een beperkte populatie heeft (< 200 mdw) bewaakt. Een uitdagende klus in een groeiend segment. Alle reden dus op daar heel serieus aandacht aan te geven. Veel over nagedacht, en uiteindelijk ook "ja" gezegd tegen de uitdaging, "lets kick some ass, lets do it" en meer van dat soort pep-talk. Je kent dat wel, Yes yes yes, man, ik kon de wereld aan ...... totdat ik 's-avonds in mijn hotel aankwam (ik was in die periode in Spanje voor het werk).
Het begon te malen, en dat had ik nog nooit gehad. Piekeren, ik ben er de persoon niet voor. Gewoon een "niet zeuren en aanpakken"-persoon. Maar dat was niet wat ik ervoer, eng eigenlijk. Probeerde mijn onderbewustzijn me iets duidelijk te maken? De volgende dag toch maar eens gaan sparren met een paar collega's die mij heel goed kennen (en weten dat ik Parkinson heb). En die gaven aan dat ze zo hun bedenkingen hadden bij de nieuwe rol. Een uitdaging, zeker, maar ook voor mij? Ook op de middellange en lange termijn? Of ga ik op termijn (en hoe lang is die termijn dan) tegen een muur oplopen? Toen heb ik voor het eerst "nee" gezegd tegen mijn werkgever. Ik herinner me dat als de dag van gisteren. De een zal zeggen dat het een dapper besluit was, wat het in feite achteraf bezien zeker is geweest. Maar ik had het er een partij moeilijk mee, dat kun je je niet voorstellen.
Uiteindelijk ben ik de rol blijven invullen die ik had, het operationeel sturing geven aan een wereldwijd team van specialisten waarbij we de services borgen voor de klant. Voor de volledigheid, de aangeboden rol was dat ook maar daar zaten de contacten naar leveranciers, directe link naar klanten en bovenal verdere uitbouw van de portefeuille ook nog eens in. Daarnaast acteert die andere roll ECHT in de spotlight!
Nu, juni 2017, zit ik weer op zo'n splitsing. Ik ben aan het re-integreren op mijn huidige rol. En dat ging goed, totdat de druk die bij de rol komt kijken werd toegevoegd. Ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om iedere keer weer de argumenten die we hebben om te rechtvaardigen wat we doen en waarom we het doen, uit te blijven leggen. Nou is de kracht van herhalen bij iedereen bekend. Maar ik raak door de druk in een freeze die me danig beperkt in mijn functioneren. En dan gaat bij mij het licht uit.
En dat licht is uitgegaan, in mijn opbouwproces van werkuren ben ik tegen de muur gebotst. Ik was 20 uur per week aan het werken, toen na twee maanden werd voorgesteld 4 * 8 uur te werken, was ik erg blij.
Dat duurde echter niet heel lang (ik geloof een week of drie, en dat kwam eigenlijk ook nog eens omdat in die periode een heleboel vrije dagen vielen) toen ik moest toegeven dat de stress van de activiteiten zijn impact op Parkinson had. Ik begon een star gezicht te krijgen, ik bewoog als een "houten"-klaas en was uitgeblust aan het einde van een werkdag. Terug naar 4 * 6 uur dan maar, werd afgesproken met de bedrijfsarts. En ook dat bleek te veel.
Joh, dit is de tweede en de derde keer dat ik "nee" moet zeggen, was de eerste keer al moeilijk, dit hakt er heftiger in. Als dit niet meer kan, kan ik dan wel terugkeren in mijn eigen rol. Even voor de beeldvorming, ik denk (ben daar nog niet helemaal uit maar dat gaat deze maand nog lukken) dat de huidige rol er eentje is van minimaal 32 uur per week. Minder uren kan dus wel, maar met mate. Terug naar de vraag, als dit niet meer kan, wat dan? Dan kom je op het punt dat je hulp nodig hebt, het betekent immers nogal wat als je niet in je huidige rol terug kunt keren. Ik ben geen specialist, leer wel snel, maar toch. Je krijgt naast je manager en de personeelsafdeling, te maken met de bedrijfsarts (duhhhh nogal logisch) maar ook met het het UWV voor een arbeidsadvies traject. Dit om vragen te beantwoorden als:
- Wat wordt in de huidige rol verwacht, en wat kan door mij worden geleverd? Is dat verschil inderdaad zo groot dat terugkeer in de huidge rol niet meer kan?
- Als terugkeer in de huidige rol niet meer kan, is er dan een andere rol die ingevuld kan worden?
En voor mezelf vragen als:
- Wat als er een negatief aspect aan het inkomen zit? Past het UWV en de verzekering (ik ben verzekerd tot 80% van mijn laatst verdiende salaris) het verschil bij?
- Hoe zit het met de opbouw voor het pensioen, ik ben nu 57 jaar en moet er nog tien bijplussen voordat ik met pensioen ga.
- En minder belangrijk, maar ze staan wel op mijn lijstje, de overige arbeidsvoorwaarden, hoe zit het daarmee?
Ook met betrekking tot het traject van ziekte waar ik nu in zit is me een hoop duidelijker geworden. De werkgever doet zijn uiterste best om samen met mij te zorgen voor terugkeer in de eigen functie, pas als heel duidelijk blijkt dat de belastbaarheid te hoog blijft, kun je door het takenpakket bij te stellen tijdelijk in een afgeslankte rol re-integreren om vervolgens in je plan van aanpak naderhand die afgesplitste taken weer min of meer opnieuw op te pakken. En daarbij, dat heb ik al gezegd, er valt volgens mij nog een hoop in te regelen op de stimulator.
Interessant was het gesprek bij de ergotherapeute, weet je nog ik bouwde mijn uren op van 5*4 naar 4*8 uur. Ik reken dat dan terug naar uren per week als 20 respectievelijk 32 uur. Fout! zei de ergotherapeute. Je bouwt in feite op van een halve dag naar een hele dag, en dat in één klap. Geen wonder dat je uitgeput raakt. In een opbouw kun je veel beter een uurtje (of twee) per dag aan het schema toevoegen dan de opbouw die ik voor ogen had.
Hmmmpffff, had ik laatst niet iemand horen zeggen dat ik redelijk eigenwijs ben? Geloof het wel, had de bedrijfsarts toch gelijk over zijn 5 keer 6 uur.
Kom maar, kom maar, ik ben niet een tikkeltje eigenwijs, ik ben s*****(pardon my french)eigenwijs. Weer wat geleerd.
Groet, Gerlach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten